królowa na szachownicy.

dut.

Blondynka z zamyśleniem stukała palcem wskazującym w swój podbródek. Jej błękitne oczy były zmrużone, a mina wyrażała skupienie. Nigdy nie lubiła grać w szachy, do czego bardzo często zmuszał ją dziadek dalej będąc święcie przekonanym o tym, że jego wnuczka to uwielbia. Nie chciała sprawić mu przykrości, dlatego się nie skarżyła. Jednak w tym momencie coś uległo zmianie... Gracz po przeciwnej stronie się zmienił i to wystarczyło, aby zmusić dziewczynę do myślenia i kombinowania, co w gruncie rzeczy jej się spodobało!
- Wiesz, że podobno kiedyś w szachy grała jedynie arystokracja? - odezwał się chłopak siedzący naprzeciwko niej, czym wybił ją z rytmu.
- Uważasz się za szlachcica? - zaśmiała się podnosząc na niego wzrok.
- A czemu nie? - również się zaśmiał. - Lubię wymyślać sobie o wiele ciekawszą historię niż tą prawdziwą. Skąd wiesz, że w poprzednim życiu nie byłem jakimś potężnym magnatem, co?
- Felix... - popatrzyła na niego z po wątpieniem.
- Odezwało się pospólstwo! - prychnął udając wielce oburzonego.
- Gram w szachy! Nie jestem pospólstwem! - mówiąc to przesunęła swą wieżę po planszy i zbiła jego konia. - Szach.
- Powiedzieć ci kim prawdopodobnie byłaś?
- Nie, dziękuję - pokręciła głową.
Hunter przyglądał się jej przez chwilę po czym z westchnieniem przesunął po szachownicy swojego hetmana skutecznie blokując jej ruch.
- To może powiem ci kim jesteś? Dużo czasu spędzam na obserwowaniu ludzi i całkiem nieźle mi to wychodzi - uśmiechnął się lekko po czym nie czekając na jej odpowiedź kontynuował. - Jesteś bardzo zamkniętą w sobie osobą, Spencer... Nawet bardziej niż ja, a to już jest dziwne! Boisz się ludzi, bo najwidoczniej ktoś cię bardzo mocno skrzywdził. Jednak najgorsze jest to, że masz cholernie dużo kompleksów, z którymi nie umiesz sobie poradzić!
- Nie mam kompleksów! - mruknęła udając wielce skupioną na grze, którą i tak przegrywała. Zbyt wiele myślała próbując rozgryźć przeciwnika.
- Nie...? - uniósł brwi i uśmiechnął się z rozbawieniem. - To podejdź do tamtego chłopaka i umów się, albo coś... - wskazał na wysokiego bruneta, który aktualnie wyciągał książki ze swojej szafki. Dziewczyna obejrzała się, a na jej policzki wkradł się soczyście czerwony rumieniec.
- Nie ma nawet mowy! - pokręciła głową, a jej jasne loki zawirowały wokół jej twarzy.
- Dlaczego?
- Bo... Bo wiem, że by mnie po prostu wyśmiał - powiedziała cicho wbijając wzrok w swoje własne dłonie. Felix westchnął cicho i pochylił się. Ujął jej twarz w dłonie i uniósł, aby ich twarze znajdowały się na tym samym poziomie.
- O tym właśnie mówiłem, Spencie - uśmiechnął się delikatnie odgarniając kosmyk jej włosów za ucho. - Ty się po prostu boisz... Ubierasz się jak Got tylko po to, aby odciągnąć uwagę ludzi od tego, jak słaba i bezbronna jesteś w środku. Ale wiesz co? Przez to świat dużo traci! Bo jesteś naprawdę cudowną osobą!
Przez chwilę wpatrywali się w siebie, a na ich twarzach widniały delikatne uśmiechy. Szybko jednak zaczęli zwracać na siebie uwagę innych - siedzieli na parapecie okna, w korytarzu szkolnym grając w szachy. To z pewnością nie było normalne!
- Twój ruch - powiedziała cicho odsuwając się od chłopaka. Hunter pokiwał głową, po czym wykonał jeden, precyzyjny ruch.
- Szach mat.

manuelka.

Hanna! ;D hm. chyba bardziej podobają mi się zwykłe, tradycyjne opisy. i zauważyłam, że zjadłaś przecinek. coś? Wink

dut.

no nie wiem... nie mam pomysłu... a Ty? xd